Zij daar met die pen.
Dat ben ik.
Zie mij stralen voor de camera. Terwijl ik het liefst in alle rust in die zwarte pen kruip. Om woorden te geven aan de verhalen die ik hoor en de gedachten die ik heb. Een paar jaar geleden concludeerde ik dat de pen (lees: mijn toetsenbord) míjn instrument is voor een betere wereld.
Toen ik 9 was, startte ik een magazine
Nu zie ik het grotere plaatje
Ik was uitgever, hoofdredacteur, beeldredacteur, vormgever, eindredacteur, ledenadministrateur én distributeur van het wekelijkse 'magazine' Dieren- en plantenclub. Mijn leden waren mijn oma en haar vriendinnen. De abonnementskosten voldeden zij in duppies, Napoleons en Koetjesrepen.
Toen ik later groot was, werkte ik als marketing- en communicatieadviseur bij commerciële en maatschappelijke organisaties. Die ervaring neem ik mee en staat nooit uit. Dus met mij krijg je geen 'jij vraagt, ik tik'-samenwerking. Ik denk met je mee en steek mijn mening niet onder stoelen of banken. Jij hopelijk ook niet.
​
En dan nog iets
Ik schater het uit bij voorstellingen van Kasper van der Laan en filmpjes van Merijn Scholten. Ik geniet van zwemmen in de plas achter ons huis. En ik word warm vanbinnen als mijn zoontjes tegen me aan liggen terwijl ik Roald Dahl's Matilda voorlees.
Ik heb slapeloze nachten van het malen over de klimaatproblematiek en het allesverslindende kapitalisme. Maar ik hou me vast aan de connecties met de mensen om me heen. De bijtjes in mijn voedselbosje. En de individuen en organisaties die strijden voor een evenwichtige wereld.
